Przykurcz Dupuytrena

Przykurcz Dupuytrena – Opis schorzenia

Na dawnych  rycinach i w rzeźbach  postacie świętych często pokazywane były z charakterystycznie ułożonymi podgiętymi palcami rąk. Takie ustawianie ostatnich palców doczekało się nawet specjalnego określenia – ręki błogosławiącej, i  było swojego czasu uznawane za stygmat świętości. Jednakże 1831 roku paryski lekarz, baron Guillame von Dupuytren po raz pierwszy dokładnie opisał podobne zniekształcenia i uznał, że spowodowane były przykurczem tkanek ręki. Obecnie wiemy, że choroba, nazwana od nazwiska lekarza chorobą Dupuytrena, jest występującym rodzinnie zaburzeniem podskórnej tkanki ręki – rozcięgna dłoniowego. Rozcięgno pod wpływem czynnika genetycznego kurczy się w bliznę, pociągając za sobą palce, ostatecznie trwale zamykając je w pięść. Choroba zajmuje najczęściej IV i V palec, których chory nie może wyprostować. Pod skórą widać wyraźnie uwypuklające się guzki i twarde pasma zmienionej tkanki. Chorobie nie można zapobiec, jest zapisana genach. Powoli postępuje, zamykając coraz  bardziej palce.

Przykurcz Dupuytrena – Przebieg schorzenia

Powodem do leczenia  może być  każde zbliznowacenie tkanki, nawet bez uformowanego przykurczu – jeśli przeszkadza pacjentowi w codziennej lub sportowej aktywności – gdy jak odcisk boleśnie wciska się w rękę powodując dyskomfort przy trzymaniu rakiety tenisowej czy narzędzi ogrodniczych. Medycznie uzasadnione wskazanie do leczenia powstaje wraz z rozwojem przykurczu – jeśli nie potrafimy wyprostować wszystkich palców by dotknąć stołu ręką leżącą dłonią do góry – tzw table test –  powinniśmy pomyśleć o leczeniu. Niezbyt rozsądne jest zwlekanie, aż palce po latach silnie zacisną się w pięść – bowiem wtedy szanse na udaną pomoc maleją a operacja zyskuje na trudności.

Najskuteczniejszym sposobem jest chirurgiczne usunięcie chorej tkanki blokującej prostowanie palców.

Przykurcz Dupuytrena – Leczenie w MasterHand Warszawa

Operacja wymaga odpowiedniego przygotowania i sporego doświadczenia, aby nie uszkodzić delikatnych struktur ręki i skutecznie pomóc pacjentowi. Trwa od pół do nawet trzech godzin –  i w zależności od zaawansowania choroby może przebiegać w znieczuleniu miejscowym czy regionalnym a nawet narkozie. W niektórych przypadkach można zastosować skróconą, przezskórną – igłową metodę korekcji przykurczu (PNF). Nie wycinamy wtedy blizny ale przecinamy ją z mininacięć pozostawiając chorobową tkankę w ręce. Ten bardzo szybki zabieg trwający kilka minut jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym. Należy jednak pamiętać że nawrót przykurczu może w takiej sytuacji być dwu-trzykrotnie częstszy niż przy metodzie klasycznej.

Równolegle od kilkudziesięciu lat rozwijane są metody nastrzykiwania zmienionych tkanek enzymami rozpuszczających kolagen, w ostatnich jednak latach ich stosowanie powoduje coraz większe dyskusje. Mimo że prowadzone są badania nad wynalezieniem leku który zmieniłby wewnętrzną budowę chorej tkanki, i zapobiegłby przykurczom, na razie chirurgiczne jej usunięcie jest głównym zalecanym sposobem postępowania z chorobą.

Pełną sprawność chory odzyskuje w zależności od zaawansowania choroby i zaangażowania w rehabilitację po okresie kilku tygodni. Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszych dniach po  operacji – tak, by odzyskać pełen zakres ruchu. Zwykle podczas gojenia pozwalamy na używanie ręki do lekkich czynności domowych. Rehabilitacja jest prowadzona przez wyspecjalizowaną w terapii ręki fizjoterapeutkę i odbywa się na umówionych co kilka dni w zależności od potrzeb – spotkaniach. Bardzo ważne jest aktywne zaangażowanie pacjenta, dlatego pacjent instruowany jest jak dodatkowo wykonywać we własnym zakresie ćwiczenia w domu.

Powikłania po operacji przykurczu Dupuytrena obserwujemy rzadko: stwardnienie tkanek wskutek powstania w gojącej się ranie krwiaka po interwencji chirurgicznej znika – przy odpowiedniej fizykoterapii. Upośledzenie gojenia ran dotyczy głównie osób z zaburzonym krążeniem – cukrzyków oraz przede wszystkim nałogowych palaczy.

Sporadycznie trafiają się przemijające podrażnienia nerwów często wrośniętych w chorobową tkankę. Wyjątkowo dochodzi do ich trwałej dysfunkcji.  Należy pamiętać że najważniejszym gwarantem dobrego efektu leczenia jest wykwalifikowany i doświadczony w leczeniu takich schorzeń zespół opiekujący się pacjentem od diagnozy aż do przywrócenia pełnej sprawności.